Een lijdend voorwerp, een keukenmes en twee quiches

 

 

De voordeur viel met een klap achter haar dicht. Haar hart klopte in haar keel, Merel vloog naar de kamer en opende meteen haar speciale telefoon. Waar ze bang voor was, gebeurde. Een bericht van Marcel van vijf minuten geleden: ‘Je dacht toch niet dat je er zo gemakkelijk van af kon komen. Je moet morgenavond weer naar mij komen. En voor het geval je twijfelt…ik  weet waar je woont, waar je werkt en wie je ouders zijn.’

‘Waar ben ik aan begonnen’, fluisterde ze in het luchtledige. Niemand antwoordt. Ze dacht terug aan hoe dit was begonnen. Ze wist nog niet hoe het zou gaan eindigen.

 

Vrijdag, precies een week geleden, was ze extra vroeg opgestaan. Voordat ze naar haar werk zou gaan, wilde ze een begin maken met haar plan. De aanleiding voor het plan zat al zo’n tien jaar in haar hoofd, maar aan het concretiseren daarvan was ze pas de afgelopen maanden toegekomen. De eerste jaren was het trauma nog te groot geweest. Ze had het met niemand kunnen delen. Er aan denken was al te veel. De laatste jaren werd ze te veel opgeslokt door haar werk en was dat te belangrijk geworden om op het spel te zetten. Als journaliste bij een digitaal nieuwsplatform had ze al veel bijzondere reportages afgeleverd. Steeds vanuit een onverwachte invalshoek. Ze was het meest trots op een artikel over het cocaïnegebruik op Urk, gezien door de ogen van een van de plaatselijke dominees. Ze had er indertijd veel lof mee geoogst. Maar ineens had ze niet meer genoeg aan complimenten. Ze wilde niet langer langs de zijlijn staan en observeren, maar zichzelf in de hoofdrol plaatsen en na al die jaren niet meer als lijdend voorwerp en toeschouwer fungeren. En over die transformatie een niets ontziend artikel schrijven. Dus schudde ze haar lange donkere haren uit haar gezicht en trok haar mooiste jurk aan, dit keer zonder topje eronder, net te bloot. Ze maakte zo’n honderd selfies. Straks, na het werk, zou ze wel kijken welke geschikt waren voor haar plannen. Voor ze haar kleine, sfeervol gerenoveerde woning in het centrum van Den Bosch verliet, gingen haar gedachten terug naar haar twee verbroken relaties. Beide stukgelopen op haar onverwerkte verleden. Nog een reden.

 

De hele dag ging op aan saaie redactievergaderingen en het bijschaven van al even geestdodende reportages. Ogenschijnlijk rustig en koel, maar onderhuids zinderend van spanning, doorstond ze de zoveelste vrijdag in rij. Ze vertelde niemand wat ze ging doen, want als ze iets zeker wist, dan was het wel dat haar bazen haar plannen zouden afkeuren. En haar vriendinnen al helemaal. Te gevaarlijk. Maar ze was vastberaden, na vanavond zou alles anders worden. Kom maar op met die ballen! De vrijmibo sloeg ze deze week over.

 

Van de honderd foto’s vielen er vijfennegentig meteen af. Zo ken ik mezelf weer, zuchtte Merel, we zullen ook nooit een gelukkige combinatie worden. Ze schonk zichzelf een glas Riesling uit de Moezel in. Langzaam genietend van de wijn, ging ze met de vijf resterende foto’s aan de slag. Ze verzon een avatar en maakte een anoniem account aan. Het bleek nog een hele toer om een geschikte tekst te knutselen, maar rond 22.00 uur drukte ze tevreden op de verzendknop. Nu maar afwachten. Ze ging naar bed en liet haar telefoon en tablet beneden. Anders zou ze zeker niet slapen.

 

De volgende ochtend, na een onrustige nacht, werd ze als een magneet naar haar nieuwe inbox getrokken. Maar ze verplichtte zichzelf eerst te douchen en een ontbijt klaar te maken. Met een dampende kop koffie in haar hand ontgrendelde ze haar tablet. Ze zag meteen twee reacties binnenkomen en nam al lezend een te grote slok van haar hete koffie. Blazend en wapperend met een hand voor haar open mond, reageerde ze op de tweede mail. 

 

‘Ping’, klonk het al snel uit achtereenvolgens telefoon en tablet. Ze las de reactie ademloos.

‘Hai, ik ben Marcel,  38 jaar en ik werk als advocaat in Breda. Volgens mij ben ik dé persoon die precies in jouw plaatje past en hebben we een perfecte match. Ik houd van alles waar jij om vraagt. Dus laten we maar zo snel mogelijk afspreken’. De bijgesloten foto toonde een afgetrainde man in iets wat duidelijk zijn speelkamer was. Een ruimte, die van alle gemakken voorzien leek. Het kwam wel erg dichtbij nu. Ze aarzelde wat te doen. Herinneringen borrelden op, armen die haar stevig vasthouden een wrede mond op de hare. Geur van rottende bladeren, smaak van ijzer, bloed? Kettingen. En kou, ijzige kou. Met een bijna bovennatuurlijke krachtinspanning drukte ze de beelden weg. Wilde ze dit wel doorzetten?

 

Ze schrok op en realiseerde zich dat ze niet te lang kon wachten met antwoorden. Die Marcel leek geschikt voor haar plannen. Ze was bang dat zijn interesse zou overgaan en dat ze dan weer opnieuw kon beginnen.

‘Hi Marcel. Goed idee om af te spreken. Wanneer komt het uit?’

‘A.s. vrijdag, 20.00 uur bij mij’.

Ze aarzelde een laatste keer. ‘Oké, wat is je adres?’

‘Dat laat ik je nog wel weten. Ik heb je telefoonnummer. Wacht maar af!’ 

Ze swipte haar emailprogramma weg en dronk haar inmiddels lauwe koffie op.

 

Het weekend gebruikte ze om haar plannen verder uit te werken. Een profiel aanmaken op een datingsite voor zogenaamd gelijkgestemden was één ding. Doen wat ze van plan was en er levend uitkomen, was van een andere orde. Dat vereiste een minutieuze voorbereiding. Ze ging naar de bouwmarkt en een drogist. Marcel appte ondertussen elke paar uur wel een keer. Gelukkig was ze zo slim geweest een speciale telefoon aan te schaffen. Met elke app probeerde hij de spanning te laten stijgen. De ene keer met woorden, de andere keer alleen maar met een foto. Zijn wensen en ideeën werden per keer duidelijker en beangstigender. Zondagavond was ze klaar. De logistiek zat in haar hoofd, het touw opgerold in een handdoek in de tas. Ze moest alleen de quiches nog bakken. Dat was een klus voor komende donderdag. Ze realiseerde zich dat ze zich nauwelijks op haar werk zou kunnen concentreren en belde – hoewel zondag - haar baas. Hoestend en met zwakke stem meldde ze zich ziek. Hij leek alle begrip te hebben. Nu had ze de volle week voor zichzelf. Was het maar vrijdag, dan had ze alles achter de rug en kon ze gaan schrijven. Ze zette haar favoriete playlist op en luisterde naar Norah Jones, die zachtjes de stilte opvulde.

 

Het werd geen rustige week. De gedachte aan wat er die vrijdag misschien zou gaan gebeuren, gecombineerd met de beelden van vroeger, deed haar stuiteren van rusteloze energie en slingerde haar heen en weer van heden naar verleden. Ze stopte haar gedachten niet meer weg. Sterker nog, ze voedden haar vechtlust. Ze liet de gebeurtenissen van tien jaar geleden nu vrij naar boven komen. De herinnering aan de vernedering, de onmacht, het gevoel van smerig zijn, alles droeg bij aan haar kracht. Maar bovenal haar niet te onderschatten behoefte aan wraak. Dinsdagavond pingde haar telefoon weer. ‘Voor vrijdag liggen klaar….handboeien, stropdas, zaag en werpmessen….’. 

 

Die woensdagochtend vond ze een handgeschreven briefje in haar brievenbus. De tekst liet niets te raden over: ‘Nog drie nachtjes slapen’. Hoe kwam hij aan haar adres? Hij had zich voorgedaan als een gewone amateur met een spannende hobby. Maar dit leek het werk van een professional. Ze huiverde en speurde door het keukenraam de straat af. Niets of niemand te zien. Ze draaide zich om naar de aanrecht. Een schaduw gleed over de kookplaat. Ze verwachtte het ergste, er gebeurde niets. 

 

Toen ze donderdag thuis kwam, hing er een gele post-it op de achterdeur. ‘Hai, ik ben er klaar voor. Jij ook?’ De post-it was droog, terwijl het pijpenstelen regende. Hij was nog maar net in haar tuin geweest. Of hij was er nog. Haar veilige beschermende thuis veranderde in een open schietschijf. Ze voelde zijn aanwezigheid. Ook met de gordijnen dicht en de voor- en achterdeur vergrendeld. Wat was hij van plan? De schemerlampen konden haar huis niet meer gezellig maken. Merel had zich in lang niet zo beroerd gevoeld. Ze overwoog haar beste vriendin Chantal te bellen. Nee, die zou haar het plan uit haar hoofd praten. Ze kroop met haar hoofd onder de dekens en wachtte de volgende dag af. 

 

Eindelijk was het vrijdagavond. De hele dag was het tropisch warm geweest. Er gleed een zweetdruppel en een rilling langs haar rug. Ze stond voor zijn deur. Het briefje met de locatie had ze uiteindelijk gevonden op de deurmat. Niks telefoon. Weer twijfelde ze hevig. Nu kon ze nog terug. Haar laatste kans. Mocht ze hem wel laten boeten? 

 

Ze zuchtte diep en belde aan. Klaar voor de ontmoeting van de eeuw. Haar tas met het touw en de quiches stevig in haar handen. Vandaag zou ze de rollen eindelijk gaan omdraaien. De deur zwaaide met een zacht zoemen automatisch open. Aarzelend stapte ze naar binnen. Ze verwachtte elk moment dat Marcel haar tegemoet zou komen. Maar er kwam niemand. Een spoor van briefjes en openzwaaiende deuren leidden haar als vanzelf naar beneden. Natuurlijk de kelder, dacht ze nog vlak voor ze haar bewustzijn verloor.

 

Ze had geen idee hoelang ze bewusteloos was geweest. Haar hoofd deed zeer en ze zag wazig. Ze verweet zichzelf dat ze zo stom was geweest om Chantal niet te bellen. Nu zou niemand haar voorlopig missen. Was dit het einde? Verdwaasd probeerde ze de ruimte in zich op te nemen. Een kleine lamp verspreidde een vaag oranje licht. Te weinig om echt iets te zien. Haar armen en benen waren met touwen vastgemaakt aan ringen in de grond. Haar hele lijf deed pijn. Een zachte stem klonk van dichtbij in haar oren. Ze rook een sterke smerige sigarettengeur. 

 

‘Hallo Mereltje, leuk je eindelijk te ontmoeten. We gaan er een heel leuke avond van maken. Nu ja, jij misschien niet, maar ik in ieder geval.’ Hij grinnikte. Het lemmet van een keukenmes blonk in het vage licht. Ze raakte volledig buiten zinnen. Was ze toch weer het lijdend voorwerp? Er was niets meer over van de stoere zelfverzekerde Merel die de rollen wel even ging omdraaien. Haar traanvocht had ze opgehuild.

 

Ze probeerde haar ademhaling rustiger te krijgen. In en uit, tien tellen wachten… in en uit. Ze dacht aan de lessen meditatie en sprak haar indertijd gekozen mantra in gedachten telkens uit. Het werkte en ze werd wat rustiger. Ze probeerde voorzichtig haar armen en benen te bewegen en te ontdekken hoe ze vastgebonden waren. Kon ze die los krijgen? Marcel, of wat zijn naam ook was, had haar alleen gelaten met de mededeling dat hij even wat moest halen. Waar was haar tas? Ze dacht aan de quiches waarin ze twee scheermesjes had meegebakken. Ze tastte voorzichtig met haar beide handen om haar heen en voelde de punt van haar tas. Ze glimlachte. Met haar tong tussen haar tanden rekte ze zich zo ver mogelijk uit. Een felle pijn doorsneed haar arm. Boven hoorde ze Marcel rommelen. Ze moest snel zijn, maar haar arm deed zo’n pijn. Voetstappen klonken op de trap. Het lukte haar eindelijk om met haar hand in de tas te komen en in een quiche te graaien. De vettige quiche gleed langzaam weg. Nog één ultieme krachtsinspanning.

 

‘Meisje toch, wat ben je aan het stoeien? Wacht nog maar met je te vermoeien. We hebben nog heel wat uurtjes te gaan.’ En weer rook ze zurige sigaretten. Marcel had het keukenmes in zijn handen en kwam langzaam dichter bij en bracht het mes bij haar gezicht. 

‘Waar zal ik het eerste sneetje eens zetten?’

 

Hij was nu dicht genoeg bij en ze haalde uit met alles wat ze in zich had. Ze had weinig bewegingsruimte maar het was genoeg. Marcel gilde het uit en greep naar zijn pols. Hij bloedde hevig en klapte achterover. Zou ze zijn polsslagader hebben geraakt?

‘Vuil kreng, dit zet ik je betaald’, stamelde hij. Hij trok het scheermesje uit haar hand en rende naar boven. Nu moest ze de tweede quiche zien te pakken. Ze luisterde ingespannen, maar het bleef stil. 

 

Met het tweede scheermesje krabde ze aan de touwen. Een eindeloos kwartier later schoten ze los. Het was nog steeds ijzig stil in huis. Zou het? Ze rende naar boven en naar buiten, de vrijheid tegemoet. Kwam er hiermee een einde aan dit achterlijke avontuur? Dit nooit meer, beloofde ze zichzelf. Ze had meer dan genoeg stof voor haar artikel.